Hayatımın en zor dönemlerinden birinden geçiyor(d)um. Belirsizlik bana bu cümlenin fiilindeki parantezi bariz bir tedirginlikle bıraktırıyor. Bu dönemin içindeyken bir ara Çanakkale’nin Kangırlı Köyündeki Enis’e uğruyorum. Kendisi muhteşem bir insan. Koşulsuz yanımda oluyor, kapısını açıyor ve alanını paylaşıyor. İçinde bulunduğum süreç için “çok zor” diyor ama bir yandan şakalar yapıyor, hayattan envai çeşit hikayeler anlatıyor. “Oturup durumuna kederlenebiliriz de ama elimizden gelen her şeyi yaptıktan sonra elimizden gelen tek şey olabilecek en hafif şekilde hayatı yaşamaya devam etmek” diyor. “Hayat devam ediyor”. Her zaman öyle. Biz de öyle yapıyoruz. Elden gelen her şeyin yapılmasından arta kalan zamanda yemek yapıyor, sohbet ediyor, müzik yapıyor, müzik dinliyor ve kişisel ve çevresel temizliğimizi yapıp uyuyoruz. Bir akşam bu aktivitelerin bir müzik dinleme celsesinde Jose Gonzalez çalıyorken Enis evdeki klasik gitarla çalan müziğe eşlik ediyor. O kadar güzel eşlik ediyor ki parça bitince “Jose Gonzalez bunu duysa seni turneye davet ederdi” diyorum. Gülüyor. Sonra aklıma bir fikir geliyor. Onun az önce çalmayı bıraktığı gitarı elime alıyorum ve en son dönem buluş taslaklarımdan Jose Gonzalez’in tarzına en yakını olan I Can’t Hide’ı çaldıktan sonra Enis’e “buna da eşlik eder misin?” diye soruyorum. “Seve seve” diyor. Bilgisayarı ve Zoom H6’yı açıp Logic’te yeni bir proje dosyası açarken “parçanın ismi ne?” diye soruyor. Mikrofonun karşısına gitarla oturmuş parçayı tekrar ediyorken I Can’t Hide diyorum ve proje dosyası oluşturuluyor.
10 saniye içinde parçanın BPM’ini de ben o esnada çaldığım için ayarlayıp, kulaklığı kafama takarken “hazır” diyor. “Tamam. Ben de hazırım” diyorum ve anında kayda tıklıyor. Metronom saymaya başlıyor ve 4 kere saydıktan sonra çalmaya başlıyorum. İlk tekrar böylelikle alınıyor ve önce o, sonra ben kulaklıkla dinliyoruz. “Güzel” diyorum “genel olarak küçük kusurlarda sorun yok ama parçanın en sonuna doğru gitardan gelen çirkin ses keşke olmasaydı” diyorum bir yandan bir tekrar daha almaya hazırlanırken. “Onu hallederiz” diyor. “Nasıl yani?” diyorum, açıklıyor ve açıklarken bir yandan gerçekten de hallediyor. Sonra ksilofonu kılıfından çıkartıyor ve yine bir ilk tekrarda parçaya ksilofon kaydediyor. “Bunun sesini kısacağız, sesi böyle pencerenin dışından geliyormuş gibi gelecek” diyor. “Eyvallah” diyorum “üstadım. Sen öyle diyorsan vardır bir hikmeti”. Sonra benim en heyecanlandığım, Enis’in gitar partisyonlarını kaydetmesi kısmına geçiyoruz. Bu öyle ilk seferde tek tekrar ile olacak bir şey değil tabi. Sonuçta parçayı, akor geçişlerini hayatında ilk kez duymuş… Önce biraz parçayı dinlerken üstünde denemeler yapıyor ve aklında bir fikir oluşunca kayda gire gire denemeler yapmaya devam ediyor. Ben o esnada uyuklamaya başlıyorum ve yaklaşık bir yarım saat içinde dönüp bana “bir baksana nasıl olmuş” der gibi baktığını görüyorum. Kalkıp kulaklığı takıyorum ve içim sevinçle doluyor. Büyüsünü konuşturmuş. Gülüyorum. “Biraz daha mixleyeceğim tabi” diyor. Yine “eyvallah” diyorum. Biraz daha mixleyip uyuyoruz. Ertesi sabah, gece toplamda 1-2 saat içinde ortaya çıkarttığımız kayda tekrar bakıyoruz ve Enis biraz daha mix yapıyor. Bir noktada yine “baksana şuna” der gibi baktığını görüyorum ve bakıyorum. O noktada parçanın şu anda sizin duyduğunuz halini dinliyorum. Galerimdeki son fotoğraflardan birini seçip kapak fotoğrafına çeviriyor ve parçayı paketleyerek müzik servislerine aynı gün içinde gönderiyoruz. Yine “eyvallah” diyorum.
Loving Ways adındaki, üstünde çalıştığım son albümün platonik aşk balladı Powerful Thing’ten sonra ikinci ninnisi böyle beklenmedik bir şekilde çıktı. İkinci ninni olabilecek birkaç fikir aklımda vardı ama asla I Can’t Hide değildi. Olaylar bu şekilde gelişti.
I walk the walk
On a pathway to fiction
And I’ve been dreaming
Dreaming of the times
Of you and I
And I’ve been living
Living on a cloud
Above an island on my mind
And when I touch you
I feel happy inside
I can’t hide
alp demirok ayaz boyoz baskamüzik baskasanat I can't hide
Last modified: Ekim 8, 2023
