Biz kimiz, neyiz, nereden geldik, nereye gidiyoruz, daha dün ilkokul sıralarında birlikte muhteşem zaman geçirdiğimiz ya da kavga ettiğimiz insanlar nerede, üniversite arkadaşlarıyla bile yıllardır görüşmüyoruz. Onlar öldü, bu dünyaya ait değiller. Patronlarımız, iş arkadaşlarımız, ilk aşklarımız, hasımlarımız, müdürlerimiz hepsi geçti yani onlar da öldü ve sen egolarından sıyrılamadığın sen, hiç bir önemin yok tıpkı diğerleri gibi. Budha, İsa, Muhammed gibi, Mozart, Tolstoy, Atatürk gibi… Hepimiz birer hiç kimseyiz. Bir hiçlik yolcusu…
Düşünsenize bunun verdiği özgürlüğü. Aslında yarattığın değerlerin hiç bir önemi olmadığını. Git bugün birilerine rezil ol ne çıkar. Git işinden istifa et. Polis memurunu tokatla hepsinin sadece üç kuruşluk sonuçları olacaktır. Sen hayatta kalmak için, ömrünü tamamlamak için yeni şeyler bulacaksın.
Hadi şimdi git düşün kafandaki küçük günlük sorunların bi bok olmadığını sadece yaşa.
Bu da sonradan aklıma geldi eklemeden gitmeyeyim dedim; “Nasıl oluyor vakit bir türlü geçmezken yıllar hayatlar geçiyor” (i)
Dünyaya gelip giden milyarlarca yolcudan sadece ikisi olarak, varacağımız noktayı bilmeden ve planlamadan, sadece ‘yolcu‘ olarak geçeceğiz bu dünyadan. Nereye gideceğimizden çok daha önemli olan, giderken yaşadıklarımız olacak her zamanki gibi!
Mardin merkezdeyiz. Otostop için ana yola çıkmamız lazım. Bulunduğumuz yerden oraya yürümek mümkün olamayacağı için atladık dolmuşa, doğru Mardin şehirler arası otobüs terminalinin önüne. Oradan ana yola çıktık ve çantaları taşıdık yolun kenarına. Arkadan iki adam çıka geldi.
Napıyosunuz gençler burada. N’oldu atlar?
Meğer bunlar 1 ay önce Midyat’a girerken ilk mola verdiğimiz ayrancıda gördüğümüz adamlar. Bürolarına davet ettiler. Akşam misafir etmek istediler. Bizde otostopla Gaziantep’e gideceğimizi söyledik. Olmaz öyle şey deyip otobüs biletlerimizi aldılar 🙂
Henüz nerede kalacağımızı bilmiyoruz. CS den mesaj attığımız bir doktor vardı. Beni arayın demiş.. Aradık, geliyoruz biz diye. Evde değilim tatile gidiyorum dedi ama o muhteşem insan bizim için apartman görevlisiyle görüştü ve evinin anahtarını ondan alabileceğimizi söyledi. İletişim bilgilerini aldık. Artık Antep’de kalacak yerimiz hazır! Bu arada benim ayak alçıda, elimde bastonlar, çantaların ikisini de Coşkun taşıyor.. Ailemizin hamalı 🙂
Pek kısa sayılmayacak sıkıcı bir otobüs yolculuğunun ardından eve gitmek için dolmuşlara bindik. Adres elimizde, şoför kararsız kaldı nerede indirmesi gerektiği konusunda derken arkadan bir çift en iyisi şurada inin taksi ile gidin garanti olsun falan dedi. Valla dedik taksiye verecek paramız yok. Demez olaydık, cebimize para sokuşturdular inerken ve gözden kayboldular..
Neyse indik dolmuştan iki dakika mesafedeymiş zaten apartman. Girdik daireye. Dolapta sarımsak turşusu bulduk ve tamamını bitirmemek için zor dayandık 🙂 O neydi öyle nasıl bir lezzetti yahu.. Artık 1 ay oldu, alçıyı çıkartmamız gerek. Hastaneye gitmek istemiyoruz, zaten sigorta yok acilden dayanılmaz kaşıntı şikayeti ile girebilirdik belki 🙂 Ama neyse ki isviçre çakımız var, doğuma bile girilir bu aletle! Amerikan alçı dedikleri hafif ve sert bir malzeme olduğu için baya uğraştık ama çıktı sonunda. Oh!!
Sonra o erimiş kemiğe dönmüş bacakla sokakları ve baklavacıları falan dolaştık. Bütün meşhur baklavalardan aldık. Sanki çok lazımmış gibi. Bu da kötü bir deneyim. İnsanın neye ihtiyacı olduğu neyden zevk aldığı zamanla değişiyor yani eskiden değer verdiğiniz bir çok şey değersizleşebiliyor. Hiç bir şey bir güler yüz kadar tatlı gelmiyor…
Sonra yola çıktık. Tekrar otostop. Adana’ya kadar geldik. Oradan bir kamyonetle Antalya sınırına kadar geçtik. Oradan başka bir tırla Konya’da geceyi otoyol kenarında çadır kurarak geçirdik. Gece otoyol kenarındaki çimleri sulayan adam geldi.
Napıyosunuz burada!?
Abi uyuyoz, yarın erkenden yola devam edicez.
Suyu açacam ıslanırsınız burada
Valla abi ıslatma bizi lütfen bu taraftaki fişkiyeleri açma noolur, dedik:)
O da bakalım nolcak dedi ve gitti. Bir kaç dakika sonra etrafımızda bir sürü fıskiye açıktı ve bir tek bizim çadıra su gelmiyordu 🙂
Otostopa devam..:)
Sabah erkenden uyandık ve Antalya Akseki’ye doğru otostopa devam. Önce bir adam durdu o bizi Konya şehirinin dışına bıraktı. Oradan hayvanların kesimhaneden kullanılmayan atıklarını toplayıp uzak doğuya satan bir adam Seydişehir’e kadar getirdi. Sonra sürekli yalan söyleyen bir bira kamyonu şoförü tesadüfen tam girmemiz gereken yol ayrımının yanındaki lokantada durdu:) Buradan sonra ya taksi ya da yürüyeceksin Rainbow kamp alanına ama normal yürüyemiyorum hala kaslar eridiği için, iki bastonla yavaş yavaş.. Du bakalım napıcaz dedik oturduk çay içiyoruz öyle. Karma yine ve hep çalışıyor..
Saçları rastalı motorlu biri geldi. Sarıldık.. Yaklaşık 15km yolu o bacakla yürüyemeyeceğim için Hasan beni onca yükle birlikte motorun arkasına attı ve hooop kamp alanındayız. Coşkun arkadan yürüyerek geliyordu ama Hasan onu da almaya gitti..
Rainbow nedir derseniz tam anlamı ile bir ailedir.. Kavgası ile, yemeği ile, öğreneceğiniz ve öğreteceğiniz şeylerle, paylaşım ile kocaman bir aile. Onlarca, yüzlerce kardeşiniz ile birlikte muhteşem bir coğrafyada yaşadığınıza şükretmek ve hayatın tadını çıkartmaktır.
Rainbow ağaç olabilmektir, sonra kuruyup odun olmak, taşınmak ve yakacak olmak, sonra çemberin tam ortasında tutuşmaktır. Sonra ateş olmaktır. Sonra alev, yükselmektir, kıvılcım olup yıldızlara karışmaktır. Sonra duman olup solunmaktır, solumaktır.. En son kül olmak ve yeniden ağaç olmaktır..
Yaşamaktır, gerçek anlamda yaşamak. Müzik yapılır, şarkılar söylenir. Yemeğe şarkılar ve şükür ile başlanır. Çay içilir. Sohbet edilir. Odun toplanır. Sıradan şeyler.. Zaten ne önemi var ki şu kısacık ömrümüzde… Sadece muhteşem anlara ihtiyacımız var. Muhteşem bir 10-15 gün geçirdik. Muhteşem insanlarla tanıştık. Muhteşem çaylar içtik. Kardeşlerimiz oradaydı.
Rainbow’dan sonra Bodrum’a doğru yola çıktık. Önce Antalya’ya gittik. Bir gece Side’de şezlongların üstünde uyuduk. Arabasıyla bizi Akseki’den oraya getiren amca eşinden olumlu yanıt alamayınca ( hırlı mıdır hırsız mıdır getirme eve tanımadığımız kişileri muhabbeti yüzünden 😉 ) çok istemesine rağmen evine götüremedi bizi 🙂 Kumsalda bir arkadaşının barının önündeki şezlonglarda uyuduk o gece.
Sonra bir gece Antalya Merkezde Rainbowdan arkadaşımız Eylem’in evinde misafir olduk. Bizden bir kaç gün önce yola çıkmıştı. Onunla şöyle bir oyun oynadık. Sokakta gülen birini görünce sarılıp öpecektim. Tam yarım saat boyunca bir sürü yer dolaştık ve tek bir gülen insanla karşılaşmadığımız gibi kendisine yanlış bilgi verdiğini iddia eden yaşlıca kızgın bir adamın elinden tezgahtarı zor kurtardık!
Etrafımızdaki neredeyse her çocuğun, takıntılı bir şekilde eline geçen her şey için “bu benim” dediğini fark edince artık şehirlerde yaşamamamız gerektiğini kesinleştirdik kafada. Her şeyin birilerinin olduğu bu kısacık yaşamda küçücük anlarımızın tadını nasıl çıkartabiliriz ki?
Sonra şu anda uzaklarda bir yerlerde olan Onur ile görüştük. Evinde misafir olduk. Kısa bir kaç yolculuğa çıktık. Çok sevdiği Antalya’nın içine nasıl sıçılmış gösterdi bize. Sonra Alakır’ı aradık ama bulamadık. Ertesi gece arkadaşı Hülya’ların evinde kaldık. Ramazan ayıydı o ara tabi yemekler, sofralar dolup taşıyor 🙂
Herkes hayatlarından nefret ediyor, ya elleri kolları bağlı, ya da kurtulmak için biraz daha ‘zaman’ biraz daha ‘ıvır’ biraz daha ‘zıvır’ farkında değiller ama sadece biraz daha ‘bahane’ için beklemedeler. Halbuki zaman geçiyor ve 1 dakika önceni bile geri alman mümkün değil, tıpkı 1 dakika sonrasına bile sahip olup olamayacağının garantisi olmadığı gibi..
Onur bizi şehir dışına kadar bıraktı sağolsun. Sonra hazır gelmişken bütün kardeşlerimizin bahsettiği Olimpos, Çıralı nasılmış görelim dedik ama oraya tam olarak nasıl geldiğimizi hatırlamıyorum. Kurduk çadırı. Kafasını ve belini kırmış kampçı komşumuzla sohbete daldık.
Benim ayak hala topallıyor ve ağrı yapıyor yürüdükçe o yüzden çok kısa yürüyüşler yapabildik sadece. Can kardeşimiz İbrahim’i gördük. Kafamız nasıl güzel olduysa dere kenarından bambaşka yerlere uçtuk gittik, on dakikalık yürüme mesafesini yıllar süren bir zamanda kat ettikten sonra çadıra gelip uyuduk.
Sonra başkaları geldi. Pek muhabbet edemedik. Şaka yollu da olsa karılarını nasıl köle gibi kullandıklarını kadınların yanında anlattılar. Kimse şikayetçi görünmüyordu..
Çadır topladık ve güzel bir tesadüfle tanışmış olduğumuz bahtını kovalayan bedevi ile arkadaşı bizi ana yola kadar attı. Otostop çekmeye başlar başlamaz iki araç birden durdu. Pikapı tercih ettik. Atladık kasasına, uça uça Finike’ye kadar geldik. Yolda aklımıza karpuz düşmüştü bir ara çeşme kenarında mola verdik kamyonetin önünden karpuz çıkarttılar 🙂
Otostopçu dostları, efsane adamlar Sedat ve Vedat”a denk geldik sonra. Biri sulu kafayı buluyor diğeri kuru 🙂 Hayatları keyif çatmak üzere kurulmuş. Bizi Bozburun’a kadar götürdüler. Hindistan’da tanıştığımız dostlarımızı ziyarete geldik buralara. Cem’in annesi Karadeniz teknelerinin maketlerini satıyor. Buraların ilk geldiği zamanlardaki haline saplanmış bir kadın. Cem onunla birlikte burası da ölecek diyor. Çünkü para babaları o geçmişte asılı kalmış yeri de mahvetmişler. Köylülük ve değerlerin hepsi, keçileri, peynirleri ve adetleri, hatta çocukların oyunları.. Saklambaç dışında sokak oyunu bilmeyen çocuklara bokbaşı ve sulandır oyunlarını öğrettik:)
İki gece teknede uyuduk sallana sallana, deniz ile uyandık.. Çocuklarla denize girdik. Hayattaki tek amacı politika olan sakat bir çocuk vardı. Kafası kapalı insanların neden ve nasıl bu kadar büyük bir kinle dolduğunu anladım konuştukça. Hiç bir etki tepkisiz kalmaz. Eğer ötekileştirirseniz düşman edinirsiniz. Yapılacak en iyi şey politikayı reddetmek ve parayı, hırsı, şiddeti, kazanmayı, en iyi olmayı..
Sonra bir gün Marmaris’te kaldık. İstanbul öncesi alıştırma oldu sadece. Cem bizi otostop çekebileceğimiz bir yere bıraktı. Oradan nasıl ayrıldık tam hatırlamıyorum ama mobilya taşıyan bir kamyonetle yol aldık biraz. Yaşam felsefemizden, hayatın ne kadar kısa olduğundan ve yaşadığımız her anın ne kadar kıymetli olduğundan bahsettik. Aylar geçti aradan ama Muhsin abi hala arıyor bizi 🙂
Tam otostop çekecez tekrar, arkamızdan biri geldi.
Nereye gidiyosunuz siz? diye sordu Ankara şivesi ile.
Bodrum’a
Ben götüreyim sizi ama kaç para verirsiniz?
Valla biz bedavacıyız 🙂
Tamam hadi atlayın.
Atladık atlamasına ama abi her kırmızıda geçiyor, her yeşilde de duruyor 🙂 Hareketleri de garip. Tamam dedi Coşkun sağa çek ne olur ben geçeyim direksiyona. Adam da teklif bekliyomuş hemen çekti kenara:)
Bodrum’a girdik. Otostop çektiğimiz insanlarla çok ilginç bir ilişki kuruyoruz ve otostop arkadaşlıkları ediniyoruz. Zorla cebimize para soktu, sonra gece teknede kalacaz dedik. Geldi Marinaya, bizi misafir eden arkadaşlarla tanıştı. Sabah kahvaltı edelim dedi. Ertesi gün onu rahatsız etmeden nasıl kaçacağımızı bilemedik:)
Sonunda İzmir’e doğru yola çıktık. İranlı turistleri gezdiren bir otobüs aldı bizi İzmir hava alanına kadar gittik. Oradan metroyla merkeze geldik, arkadaşımız Dinçer’le buluştuk. Kısa bir İzmir turu attırdı, karnımızı doyurdu ve bir otele yerleştirdi sağolsun.
Eğer işsizseniz yola çıkıp otostop çekin diyorum. Aklınıza hayalinize gelmeyecek fırsatlar çıkıyor. Yol boyunca nasıl para kazanılır konusunda resmen doktora yaptık. İlgilendiğimiz şey para olsaydı şimdi bol sıfırlı bir banka hesabı ile yaşamımıza devam edebilirdik sanıyorum.
Akşama ancak Kocaeli’ne halamızın evine kadar geldik. Geliş o geliş, aile ziyaretleri yapıp tekrar yollara düşmeyi planlarken babaannemin sağlık durumu başta olmak üzere bazı durumlar gelişti ve yaklaşık üç aydır İstanbul’dayız.
Böylece başladığımız noktaya döndük ama gönül gözü açılmış, dünyanın malından soyutlanmış iki ‘hiç’ olarak döndük. Şimdi cahilliğimizin farkındayız, öğreneceğimiz, yaşayacağımız çok şey var, tabii ki sistemin dışında!
Dedim: artık bilgiden yana eksiğim yok;
Şu dünyanın sırrına ermişim az çok.
Derken aklım geldi başıma, bir de baktım:
Ömrüm gelip geçmiş, hiç bir şey bildiğim yok.
Varılacak bir nokta yok, zaman geçiyor, değişim sürekli devam ediyor, yeter ki serbest bırak, seni çevreleyen o görünmeyen kafesi fark et ve kilidi aç, dışına çık, özgürleş! Anahtar mı? Arama boşuna, işte sen anahtarın ta kendisisin ya! Başka bir dünya mümkün..
çadır hiçlik olympos OTOSTOP rainbow
Last modified: Haziran 1, 2020
