Yolculuk gitmek ile kalmak arasında.
Bir yanı kalmak isteyen, ağaç dikip çocuk büyümek isteyen, bir yanı uzak diyarları özleyen bir ben yokum bu düzlükte, biliyorum.
Sen, ben , o, biz işte. Hem o gidilmemiş köylerde beklediğini bilmeden bekleyen sevgililer, hem de işte burda avcunda kuş yumurtaları.
Evden gitmek bir tek evden gitmek değil ki. Evdeki kendinden gitmek, yoldaki kendine doğru.
Nasıl, nasıl peki ? Gitmek ama hep beraber, gitmek böyle bir ağaç gibi, kendi nehri, kendi ormanı, kendi toprağı içinde. Öyle bir ağaç gibi kökleri salık geziniyor yer yüzünde. Etrafı çoluk çocuk, üstü başı kuş.
Öyle bir ağaç gibi ki bir gülümseme eksik yüzünde. Öyle bir ağaç ki olmak istersin. Ama belli ki bilmediğin şeyler biliyor, acaba öğrenmek ister misin ? Ona dönüşmek ister misin ?
İkiye bölsek bu yolculuğu, öyle karpuz gibi orta yerinden değil. Dışından ve içinden, kabuk ve çekirdek gibi. Kuru ve yaş.
Bir tarafın ne uçsuz bir hiçlik, öyle sen işte tek başına yürüyorsun bir tarafa, kaybolmak diye bir şey bile yok. Varmak yok ki yanlış yere varılsın. Sırtının yükü dağlar gibi. Kafanın içi dışı orman.
Ancak işte. Avcunda kuş yumurtaları. Bir adımı diğerinin önüne atmak gerek.
Öbür yarısı, nereye gitsen orası bahar. Suyu bulsan kök salıyorsun, güneşi görsen çiçek açıyorsun.
Anılar, dostlar, sevgililer, evler ve köyler. Tüm tohumlarını içinde taşıyorsun, sığmıyor, dışına
taşıyorsun.
Öyle bir varoluyor öyle bir varoluyorsun ki, silinmek yeryzünden mümün değil.
Atlantikten Nepale, tüm çiçekler biraz sen kokuyorsun.
Dokuna dokuna geçiyorsun herkesten.
Yanlış diye bir yol yok. Kendini, kendine hediye ediyorsun.
İşte bu iki tarafını birleştirdiğinde, bir yeri bırakıp, oradaki kendini, evini sevgilini bırakıp gitmenin, o gezgin ağaç gibi oluyorsun.
Kendi suyunla yıkanıp, tohumu kendine ekiyorsun.
Avcunda kuş yumurtaları, için tohum tohum, çıngıl çıngıl, bir adımı diğerinin önüne atıyorsun.
Şevkat Gökçe Doğan – 2022
baskasanat gitmek kalmak ŞEVKAT GÖKÇE DOĞAN yolculuk yolculuk ve iki yüzü
Last modified: Aralık 28, 2022
